Bir pandemi dünyayı kasıp kavururken tüm bilim insanlarının birbirinin bilgi ve tecrübesine saygı göstermesi, gerektiğinde alçakgönüllülükle yanlış ve eksiklerini kabul ederek el ele yol alması beklenirken, megaloman benliklerin çatışması nedeniyle son bir yılı çok az mesafe kat ederek tamamladık.

Muhalefet sanki mesele içkiymiş, içkinin yasaklanmasıymış gibi davranarak devasa bir hak ihlalinin gözden kaçırılmasına neden oluyor, dahası bu devasa hak ihlalini önemsizleştiriyor.

Herkes için fiili durumun sürmesi en optimal çözüm gibi görünüyor. Tarafları mevcut konforlu pozisyonlarını terk ettirip risk almaya itecek gerekçeler 2004 yılından beri ortaya konamadı. Arada bir nafile müzakerelerde bulunmanın da çok bir maliyeti yok. Sadece konuyu takip edenler 0-0 bitecek bir Serie A maçını banttan seyretmenin bunaltısına kapılıyor.

‘Dışa bakışımız’ olarak görülen bu tutum aslında bizim ‘kim olduğumuzu’ belirliyor. Kim olduğumuz da rejimi, iç barışı, bizi kimlerin yönettiğini, yönetenlerin alternatiflerini…

Devletin biçimi ister cumhuriyet ister monarşi olsun, siyasal sistemin ‘demokratik’ niteliğinin temelinde, laik/seküler ilke var. Söz konusu ilkeye sahip olmayan bir demokrasi mevcut değil yeryüzünde ve farklı inanç topluluklarının barışçıl birlikteliklerinin başka bir yolu görünmüyor.

Ermeni Soykırımı, bu ülkenin “Bu bile yapanın yanına kâr kalmış, benim yaptığım mı kalmayacak?” kerterizi. İşte Türkiye toplumunun mahkum olduğu ‘Talat Paşa deneyimi’ bu.

‘Tarihçilere bırakalım’ klişesinin satır arasında şu yazar: En doğrusu konuyu kapatmak, ama yine de çalışmak isteyen varsa çalışsın, sonunda bazı can sıkıcı sonuçlara varan olursa zaten gereği yapılır, icabına bakılır. ‘Sözde’ değil, ‘özde’ araştırmalar da ödülünü alır