Birten kendini hayata, dünyaya kapatmak, Fırat’ı yitirdiğini ve her şeyin bittiğini kabullenmek yerine, oğlunu yazarak onu dünyada tutmayı yani daha zor olanı seçti. Ve yazmaya başladıktan sonra belki de kendisinin bile öngörmediği noktalara ulaştı.
Ben Fırat’ı henüz bebekken görebildim. Annesi, kardeş gibi birlikte büyüdüğümüz kuzenim Birten ve babası sevgili arkadaşım Özgür, ikisi de benim gibi avukat.
Ben hapisteyken Fırat büyüdü, hastalığı da. Küçücük kalbi ama kocaman yüreğiyle her şeye rağmen yaşama tutundu. Ailecek devasa bir savaşı yürüttüler hastalığa karşı, cephenin en önünde her daim Fırat vardı. Buradan adım adım izledim o yaşam savaşını. Bir gün fotoğrafını bana gönderdiler, ellerim titreyerek, gözlerim dolu dolu çizdim yeğenimi. Önce teşekkür ve selamını getirdiler bana, sonra en acı haberini. Tüm kayıplarım gibi Fırat’ın da yasını tutamadım. Çok birikti, çıkınca bir gün…
Ez bawerim tu niha ji min dixwînî, tu zanî na? Tu qehremanê min î Firat. (İnanıyorum ki şimdi beni okuyorsundur, biliyorsun değil mi? Sen benim kahramanımsın Fırat.)
Evet, ateş düştüğü yeri yakar, en çok da annelerin yüreğini. Peki sadece yakar mı? Başka nelere yol açar? Bizler yani evlat acısını yaşamayanlar ne kadarını biliyoruz acaba?
“Bir Fırat Hikayesi”nde Birten, bizi başka pencerelerden hayata bakmaya davet ediyor. Bu kitapta kişisel bir hikâyenin çok ötesinde, kendi hikâyenizi ya da yanı başınızda yaşanırken görmediğiniz, göremediğiniz milyonların hikâyesini okuyacaksınız.
Yaşadığınız hayattan, bu dünyadan ve bu düzenden memnunsanız bu kitap size göre değil, okuyup da keyfinize limon sıkmayın! Siz cillop gibi ballı hayatlarınızı yaşamaya devam edin! Bu kitap, göğüs boşluğunda bir kalp taşıyanlar için yazıldı. Ve değişime açık olanlar için. Çünkü sevgi, vefa, bağlılık, fedakarlık, yaşam, ölüm, annelik, babalık kavramlarından dayanışma, paylaşma, empati, yas, taziye kavramlarına hatta sistemin işleyişine dair tüm bildikleriniz, ön kabulleriniz değişebilir.
Belki önümüzdeki yıllarda birçok dile çevrilip dünyanın her yerinde hassas kalplere dokunacak bu kitabı keşke herkese okutma imkanım olsaydı.
Ölmenin, öldürmenin bunca kutsandığı, eli en çok kanlanana kahramanlık payesi yüklenip methiyeler dizildiği günümüz dünyasında hayatı, yaşamı savunmak zayıflık olarak kabul görüyor neredeyse. Ölmeden, öldürmeden “insan” olunamıyor sanki! Ölümü en çok savunanlar, kutsayanlar en doğru düşüncelerin de sahibiymiş gibi korkunç bir yanılsamaya kurban ediliyor toplum. Böyle bir toplumda, böyle bir dünyada acılı bir anne, hepimize yaşamın penceresinden bakmayı öneriyor.
Ve keşke böyle kitaplar askeri eğitimlerin yapıldığı her yerde okutulsa. Çorlu tren katliamında evladını yitiren Mısra Öz gibi anneler tüm askerlere hitaben konuşabilse ya da depremde çocuklarını yitiren anneler, ah bir konuşabilseler… Veya savaşta yavrularını kaybetmiş anneler kışlalarda “eğitmen” olabilse. Bir insanın ölümüyle, bir evladın gidişiyle neler değişiyor şu dünyada, ne fırtınalar kopuyor bir annenin yüreğinde, ah herkes bir anlayabilse. Ordular dağılır mı dersiniz? Annelerin ve daha genel anlamda kadınların eli, yüreği değse şu dünyaya, düzen değişir düzen!