Türkiye’deki baroların yalnızca 22’sinin ‘karara uyma’ çağrısı yapmış…

İşin ilginç yanı, Türkçe ezana taraftar olanlar da karşı çıkanlar da bu tavırlarını Atatürk’ün adına zarar vermeyecek biçimde yapmaya çalışıyor.

bunca şamataya ve boş lakırdıya neden olan parti kapatma meselesi, Anayasa ve SPK’de yıllar içinde yapılan çok sayıda değişikliğin ardından bugün artık neredeyse hiçbir ciddi hukuki etki doğuracak bir yaptırım türü değil.

Eğer laiklikten, Fransa’daki laikliği anlıyorsak, Türkiye Cumhuriyeti hiçbir zaman laik olmadı.

‘Ödeneksiz tiyatrolara’ yönelik bu yazı, bir ‘dayanışma çağrısı’ ve ‘oyuna davettir’.

Osmanlı’dan bugüne bir şey hep vardı, belirleyiciydi ve bugün de canlılığını olduğu gibi koruyor: Yönetici ve okumuşların ‘devlet bekası’ kaygısı.

Cesur devrimci kararlar, boşlukta değil, eninde sonunda bir toplumun sinesinde kabul gördüğü için şu ya da bu ölçüde başarılı olabiliyor. Türkiye’de olduğu gibi. Dolayısıyla eğer bugün laiklik ilkesinin iktidarca (ve sanırım muhalefetçe de!) yok sayılmasından kaynaklanan sorunlar varsa ki var, gelecekteki çözümünü de, toprağımızdaki laikleşme macerasının özgül niteliklerini düşünerek aramakta yarar olabilir…

Son yazıda laiklik kavramının gelişimini özetlemeye çalıştım. Sıra laikliğin Osmanlı-Türk anayasacalığı deneyimindeki macerasında.

Kraliçe, kilisedeki bir ayinin ardından eline mikrofon alıp “Dur ben de bir ilahi söyleyeyim size” demedi. Mesele bu.

Bugün yurttaş ile devlet arasındaki en güçlü bağlardan biri, vergi. Ve o vergi ile demokrasi arasında çok yakın ilişki var.