Herkes için fiili durumun sürmesi en optimal çözüm gibi görünüyor. Tarafları mevcut konforlu pozisyonlarını terk ettirip risk almaya itecek gerekçeler 2004 yılından beri ortaya konamadı. Arada bir nafile müzakerelerde bulunmanın da çok bir maliyeti yok. Sadece konuyu takip edenler 0-0 bitecek bir Serie A maçını banttan seyretmenin bunaltısına kapılıyor.

Birine kızılacaksa bu Biden mı olmalı, yoksa dış politikada ve ekonomide böylesine savruk hamleler yapıp bu duruma gelmemize yol açanlara mı yönelmeliyiz, bu da ayrı bir soru.

Bir yüzyıl kadar önce yanlış ata oynanıp bu coğrafyanın insanlarına büyük bir felaket yaşatıldığından bunu en iyi bizim biliyor olmamız lazım.

Türkiye’nin S-400 satın alımı sırasında yaşadığı tartışmalarla bugün gündemi işgal eden Montrö’nün feshedilmesine ilişkin çıkışlara bir arada bakınca ciddi bir savrulma hissine kapılmamak imkânsız.

Satrançtaki tabirle Putin zehirli bir piyon fedasıyla karşı karşıya. Ruslar satrançta usta olduğundan kendi başlarının çaresine bakar ve uygun hamleyi bulur. Her halükârda bizim hamlemiz, Avrasyacı romantiklerin Ruslarla stratejik ittifak hayalleri ile Batı’nın kestanelerini onlar için ateşten alma yanlışı gibi iki uç noktadan uzakta bir yerde olmalı.

Türkiye’yi başka bir ittifak sistemine yönlendirmek isteyenlerin ekonomideki kırılganlıkların nasıl dengelenebileceğine dair doğru düzgün bir önerisi olmadığı kanaatindeyim. Ekonomik olarak Batı’yla böylesine entegre olmuş, kendi ayakları üzerinde durmakta güçlük çeken bir ülkenin dış politikada tam aksi yöne nasıl kürek çekebileceğini anlamış değilim.