Ermeni soykırımının Türkiye tarafından resmen tanınması, özür dilenmesi ve mağdurların mümkün ölçüde tazmin edilmesi gerektiğine inanan bir vatandaş olarak, beklentilerimden uzak olsa dahi, devletin yazılı bir açıklamayla ilk kez Ermenilerin mağduriyetini resmen tescillemesini önemsiyorum. Ne yazık ki memleketimiz o denli kutuplaştı ki Recep Tayyip Erdoğan’a karşı olan herkes hükümete verdiğim bu payeyi “döneklik”, “yalakalık” olarak görecektir.
Körü körüne muhalefet benim gazetecilik anlayışıma sığmıyor. Ve diyelim ki hiçbir görüşüne katılmadığınız, samimiyetsiz bulduğunuz biri takdir ettiğiniz bir şey yaptı veya katıldığınız bir şeyler yazdı. Ne yaparsınız? Geçtiğimiz gün Başbakan’a yakınlığıyla bilinen Rasim Ozan Kütahyalı benim de yazarlık yaptığım Al Monitor sitesinde “1915 bir soykırımdı, insanlık suçudur, bunu inkâr edenler midemi bulandırıyor” minvalinde bir yazı yazdı. Kütahyalı’nın Al Monitor’daki yazısını Twitter’da “iyi bir yazı” notunu düşerek 22 Nisan gecesi paylaştım. Bunu yaptığım için bana çok kızan oldu.
… Sahiden “yazılana” değil de “yazana” mı, “söylenene” değil de “söyleyene” mi bakmak lazım? Örneğin Başbakan Ermenilere taziye diliyor ama Ermenistan sınırını açıp, diplomatik ilişki kurmuyor. Berkinlerden, Ali İsmaillerden, Roboskililerden kuru bir taziyeyi ve özrü sakınırken işine geldiğinde başkalarının (Kemalistlerin) işlediği günahlar için (Dersim) devlet adına rahatça özür dileyebiliyor. Samimiyet testlerini teker teker çakıyor. Sonuç: Erdoğan’ın doğruluk barındıran tek bir sözü veya icraatının en ufak kıymeti, değeri yok. Aynı durum Kütahyalı için de geçerli. Gerçekten öyle mi peki?
Meselenin maddi, etik ve felsefi boyutları var. Erdoğan’ın veya herhangi birinin hataları yaptığı iyi şeyleri sıfırlar mı? Yoksa “yapılan” kendi bütünü içinde ele alınması gerekirken “yapan” total icraatı ile mi değerlendirilmeli?
Karmaşık bir ruh hâli içerisindeyim. “Bize ne senin ruh hâlinden” diyebilirsiniz ama memleketin genel ruh hâliyle bire bir ilintili olduğu için paylaşma ihtiyacını hissediyorum. Toplum o kadar bölündü o kadar kamplaştı, karşılıklı nefret o kadar törpülendi ki hiçbir meseleye sağlıklı yaklaşamaz hâle geldik.