Duvardaki çerçeveli fotoğrafa baktı… Duruşuna baktı… Kalpağına baktı… Mavi gözlerine baktı… Demek ki imrendi…
“Bizim reis de böyle olsa” dedi içinden…
*
Tuttu reisin resmini kesip, Atatürk’ün yüzünün yerine yapıştırdı… Eminim uzaklaşıp baktı: “Oldu mu, olmadı mı?..”
*
Olmuş mu?..
(…)
Mesela Atatürk’ün sadece kalpağını koy çerçeveye, sokağa çık “Bu kim?” diye sor… Tanır millet… Sadece “Mavi gözlüm kim?” diye sor…
Yanıt “Sarı saçlım” derler… Türküsünü mırıldan: “Kırmızı gülün alı var Her gün ağlasam yeri var…”
Bilirler türküsünü, bir ağızdan söylerler, hüzün dinmez…
(…)
Değil resmini, kendini oturtsan çerçeveye… Hiç kimse Mustafa Kemal’e… Benzemez…