Muhalefet sanki mesele içkiymiş, içkinin yasaklanmasıymış gibi davranarak devasa bir hak ihlalinin gözden kaçırılmasına neden oluyor, dahası bu devasa hak ihlalini önemsizleştiriyor.

Seçim ‘CHP mi Ak Parti mi?’ yarışına dönüşürse AK Parti kazanıyor. ‘AK Parti mi İyi Parti mi?’ yarışı olursa yine benzer bir sonuç çıkıyor. Ama bu seçim ‘Demokrasi mi otoriterlik mi?’ seçimine dönüşürse yine bütün anketler bize gösteriyor ki demokrasi diyenler çoğunlukta.

Hem Erdoğan’ın ve onun siyaset anlayışının ülkede yarattığı tahribattan şikayet edip hem de bu siyaset anlayışının asıl kurucu lideri, Erdoğan’ın da hocası olan Erbakan’a övgüler düzmek bana göre hem samimiyet sorunu taşıyor hem de ülkedeki asıl sorunun görülmesini engelliyor.

Bu tartışmayı açıkça yapalım ki yazar, sanatçı, aydın, siyasetçi, kanaat önderi, genç, kadını, erkek… kimin bu gidişata karşı nasıl bir tavır aldığını, kimin nerede durduğunu ve ne yapıp yapmadığını net olarak görelim.

Bana göre Babacan’ın geçmişte başörtüsü üzerinden yapılan ayrımcılığa dikkat çekmesindeki amaç aynı mağduriyetleri kendi aile bireylerinin de yaşadığına vurgu yaparak iktidarın tabanda korku yaratma propagandasını boşa çıkarmakta.

Toplumsal dönüşümü sağlamak için toplumla konuşabilmek, konuşmak için sağlam bir bağ kurmak, bu bağın oluşması için de sahiciliğe ve güvenilirliğe dayalı sağlıklı bir üslup gerekiyor.

Nereden bakarsak bakalım öncelikle Türkiye için sonrasında da Erdoğan için çok zor bir dönemin başladığı kanaatindeyim.

mesele bir kişiyi yenmek, iktidardan alaşağı etmek değil, o kişilere can veren toplumsal kesimlerin zihinsel dönüşümünü sağlayacak bir yaklaşım geliştirmek.

Eğer olacaksa bu son seçimde ya Erdoğan kaybedecek ya da bütün muhalif aktörler tasfiye olacak.

Mesela artık kimin iktidar olacağı meselesi değil, yaşanan bu tahribatın nasıl toparlanacağı meselesidir.