Bir devletin vatandaşlarını tanıyıp kendisini tanımamak gerçekten şaka gibi bir şey… Böyle bir şakayı insan değil başkalarına kendisine bile açıklayamayacağı apaçık değil mi? O halde ne yapmalı? “Kıbrıs Türktür Türk kalacaktır” şiarından vazgeçip bir an önce “Kıbrıs Kıbrıslılarındır” hakikatini gerçekleştirecek bir politikaya yönelmektir.

Ceyda Karan ve Hikmet Çetinkaya’nın ‘2’şer yıl hapis cezası’na çarptırılmasıyla ilgili bir yazı bu.

Dinlerin bu haliyle bir biçimde anayasada yer almasının da (mesela tercihe bağlı olarak cumhurbaşkanı ve milletvekilleri yemininde) sakıncası yok. Ama iş dönüp dolaşıp; iktidarın dini (hem de tek bir dini – hem de tek bir yorumuyla) politikasının direk taşlarından birisi yaparak ‘bütün inançların eşitliği’ temel ilkesini tanımamasına gelince karşısında tabii ki demokrasinin itirazını bulacaktır.

‘Önündeki apaçık gerçeği inkâr edip kendisine kafasına estiği gibi hayali bir gerçeklik icat etmek’ bu devletin özniteliği olsa gerek…

Özetle ‘anayasayı tanımadığını baştan ilan etmiş bir anayasa değişliğine dair kanun’dur bunun adı.

Ak Parti’nin gerçek ilkesini şöyle ifade edebiliriz: ‘Ak Parti ahlakçı bir harekettir, dolayısıyla da gerçek anlamda bir siyasi parti değildir.

Sadece Şirince ile hatırlamadığımız, ülkenin önemli düşünürlerinden birisi olarak da aklımızda olan Nişanyan’ı tıkıldığı dört duvar içinde unutacak mıyız?

Nasıl da nazik ve ağır bir konudur bu ‘vatansızlık’ meselesi. Hafifliği hiç ama hiç kaldıramayacak bir konu. Hele de milyonlarca ‘vatansız’ın perişan olduğu bir dönemde.

Ne diyelim, isimleri zikredilen akademisyenlerden biri cezacı olmasına rağmen memlekete ve millete hayırlı olsun…

Eskinin ve yeninin büyük, çok büyük acıları karşısında bu derece mi ‘soğukkanlı’ olunabilir? Günümüzde var mıdır –mümkün müdür- böyle bir değil defalarca yurttaşlarının ‘dirisi’nin değil ‘ölüsü’nün makbul olduğunu ilan eden eşdeğer mevkide bir ses?