MURAT SEVİNÇ
Viski içip türbanlı bacıya saldırdıkları, camiye pabuçla girdikleri yetmedi, bir de gidip HDP’ye oy verdiler…
TBMM tutanak dergileri çok değerli tarih belgeleridir. Özellikle önemli konuların tartışıldığı günleri okumak, seçmenine hoş görünmeye çalışan siyasetçinin zihniyeti ve ‘derinliği’ konusunda epey fikir verir.
Birkaç gün önce malum parti liderinin ‘yalılarda’ yaşayıp HDP’ye oy verenleri ‘şerefsiz’ sıfatıyla tanımlaması, bu konuları çalışan insanlar açısından yadırgatıcı değil. Nihayetinde zarafetiyle tanınmış bir halk olmadığımız da ortada. Bunlardan milyonlarca var memlekette. Bir kısmı vekil olabiliyor.
Sağın sığlığı pek değişmiş değil
Hâl böyleyken, yok Ali ‘şerefsiz’ demiş yok Mehmet ‘hain’ buyurmuş vs., ne önemi var. Bu ifadeler, olsa olsa Türkiye sağının ve özellikle milliyetçilerin, 1960’lardan bugüne pek ilerleme kaydetmeyen zihin haritasını göstermesi açısından anlamlı. ‘Yürrüüü Moskova’ya’, ‘satılmış komünist’, ‘Allahsız şerefsizler’ vs. Tutanaklar böylesi nezih eleştirilerle doludur.
Yine de 1950’lerden bu güne bir ‘en iyiler’ listesi çıkarmak istesek; ‘Allahsız’, ‘sarhoş’, ‘vatan haini’, ‘boğaz kıyısındaki viskici’ gibi ifadeler ilk sıralarda yer alır. Çetin Altan, 1960’larda TİP mensuplarının TBMM’de ve yurt gezilerinde en sık karşılaştıkları taleplerden birinin, ‘Allah’tan bahset’ olduğunu yazar. Anlayacağınız sağın sığlığı ve sömürdükleri konular, pek değişmiş değil.
Gözden kaçan şerefsizleri ne yapacaklar?
Güncel örnekte vurgu, ‘yalı’ya yapılıyor. Boğaz kenarında viskilerini yudumlayanlar, belli ki hiç olmazsa bir seçim için yalıya taşınmışlar. Yalı yerine köşk de olabilirdi. Yalı oluşunun nedeni, Boğaz’la bağlantısı. Olgular arasında çok da karmaşık olmayan bir ilişki kurulması söz konusu. Zaten bu ölçüde milliyetçi söylem için, daha karmaşık bağlar kurabilen bir zihne gereksinim yok. Her akşam evinin yolunu bulabilecek kadar temel ‘hayat bilgisi’ yeter de artar. İster MHP’li olun, ister fanatik bir Sözcü ya da Sabah okuru.
Parti lideri bu lafları ederken, danışmanı da ‘3 bin kişilik şerefsiz ‘listesi’nin çantasında olduğunu müjdeliyor kamuoyuna. Listeyi hazırladıkları yetmemiş bir de çantada taşıyorlar. Ne olur ne olmaz, aniden gerekebilir diye herhalde. Peki ya listede hata varsa. Sayı 3 bin 100 ise mesela. Olamaz mı? Gözden kaçan şerefsizleri ne yapacaklar?
Keçiören koşullarında istesen de işbirlikçi olamazsın
Milliyetçilerin özellikle Kürt sorunu gündeme geldiğinde kurdukları bağlantı, yaklaşık olarak şöyle bir şey: Ezelden beri Türkiye’yi ‘bölmek’ isteyenler var. Bu emperyalistlerin yerli işbirlikçileri, vatanın çeşitli yerlerinde mevzilenmiş durumda. İşbirlikçi bir iş adamı, bir yazar, bir akademiysen ya da bir siyasetçi olabilir. Bunlar, büyük ve pahalı projelerin yerli uygulayıcısı.
Büyük oynayanlar olduğu gibi, günlük, parça başı iş yapanlar da var. Mesela seçimde, emperyalist bir projenin parçası olan HDP’yi desteklemek gibi. Tabii, peşlerinden gelecek ve ‘büyük resmi’ hiçbir zaman göremeyen ‘kandırılmış’ kitlelere gereksinimleri oluyor. İhanetin dozu arttıkça zenginleşiyor, zenginleştikçe değerlerinden kopuyor, koptukça halktan daha uzak bir hayat yaşıyorlar. Yalı, köşk, Boğaz vs. bu ‘uzaklaşmanın’ sembolleri. Boğaz kıyısında çekirdek çitleyecek halleri yok ya, elbette yalıda oturacaklar. Ankara’daki en uygun ‘ihanet’ semti ise Çankaya. Keçiören koşullarında istesen de işbirlikçi filan olamazsın.
2015 yılının yazında ‘1955 model’ saçmalıklar
Son derece pahalı purolar içiyorlar. Rakıyı herkes tüketebildiğinden, viski tercih ediyorlar. Sonuçta Dallas’taki Ewing ailesi fertleri de hep viski içerdi! Sık sık bir araya gelip ‘Huzuru nasıl bozarız, Türkiye’nin lider ülke olmasını nasıl engelleriz’; bunları konuşuyorlar. Bazen yabancı konukları da oluyor yalılarında. Ekseriyetle kırık bir Türkçe konuşuyor bu konuklar. ‘Biz empeğyalizstler sizi bölme istiyoguz ama sizin ve Küğtler destek cok kiğitik’ vs. diyorlar. Bakın Kurtlar Vadisi ve muadili zırvalara, ecnebiler nasıl konuşuyor!
İçinde ‘halk’ olmayan bu öykünün kimi kahramanları ve ilişkileri, milliyetçinin meşrebine göre farklılaşıyor tabii. Değişmeyense, Türk milliyetçisinin Kürt ve sol, özellikle sosyalist sol düşmanlığı. Her daim bölücü emperyalist planların aracı olan Kürtler ile Boğaz kıyısında viski içen satılmış solculara yönelmiş, dizginlenemez bir düşmanlık. Tabii sosyalist sol düşmanlıklarında, solcu eskisi rezil tiplerden de azımsanmayacak bir destek buluyorlar.
İşte 2015 yılının yazında ‘1955 model’ saçmalıkları okuyunca, gayri ihtiyari çok partili yaşamda, sol/sosyalist siyasetçi ile ABD’nin izni ve desteği olmadan tuvalete gitmekten aciz milliyetçi sağ siyasetçinin ilişkilerini düşünüyorum.
Yalılarda yaşayıp olmadık işler yapan, viskici vatan haini solcuları düşünüyorum. Bombalarla paramparça edilen, vurulan, yaşamları cezaevlerinde geçen o ‘şımarıklar’ı düşünüyorum. Ve onlarla, Nazım’ın deyişiyle ‘çek defterleri uğruna’ mücadele eden sağcı siyasetçi ve yazarları düşünüyorum. Milliyetçilerin, vatanın bir karış toprağını ‘kaptırmamak’ için sergiledikleri çabayı, al yanaklı müteahhitlerini düşünüyorum. Kürt varlığının inkâr edilmesini, dillerinin yasaklanmasını, Alevilerin katledilmesini, Sivas’ta ozanların yakılmasını, ABD’ye tahsis edilen üsleri, NATO’ya girmek için ‘evlatlar’ı cehennemin dibine ölüme göndermelerini düşünüyorum.
‘Viskici gençler’ ABD donanmasına tepki gösterirken, göğüslerini Amerikan filosuna siper eden vatan sevdalısı ve kılkuyruk bıyıklı ‘talebelerin’ saldırılarını düşünüyorum. Behice Boran’ların, Sadun Aren’lerin, Mehmet Ali Aybar’ların çektiği çileleri, 12 Mart’ta ‘viskiciler’e reva görülen işkenceleri düşünüyorum. Marx’ı çevirdiği için yargılanıp hüküm giyen çevirmenleri, mecliste linç edilmek istenen Çetin Altan’ı, kitabı nedeniyle cezaevine giren Mülkiye Dekanı Mümtaz Sosyal’ı, 12 Eylül’de işlerinden atılan yüzlerce ‘viskici’ solcuyu düşünüyorum.
Bahçelievler’de bir evde ‘boğazlanarak’ katledilen ‘yalı sakini’ genç insanları ve onları katleden katil sürüsünün devlet tarafından bir ömür nasıl korunduğunu düşünüyorum. ‘Eşitlik ve özgürlük’ diyen viskicilere, ‘Bunlar karılarımızı da paylaşmak istiyor’ diyerek saldıran milliyetçi mukaddesatçıları düşünüyorum.
12 Eylül’de solcular ve Kürtler işkence görüp idam edilirken, Kenan Evren’in ev partilerinde ağırlanmasını düşünüyorum. Sol siyasetçi ve düşünce insanları yurt dışında sürgündeyken, ciğeri beş para etmezlerin ‘Evren’in yağlı boya tabloları’ için kuyruğa girişlerini düşünüyorum.
Solcu gazeteciler cezaevindeyken, ‘viskiciler’in oyunları yasaklanır ve tiyatroları kundaklanırken, olup biteni zevkle izleyenleri düşünüyorum. Solcu gençler evlerinde vurulduklarında, yaka paça gözaltına alınıp işkenceye götürüldüğünde, balkonlarına bayrak asıp alkış tutan vatansever aileleri düşünüyorum.
Bir Ocak günü Ankara’da Köroğlu’nun hemen paralelindeki ‘yalı’sının çıkışında faşistlerce katledilen Uğur Mumcu’yu düşünüyorum. Kemâl Türkler’i, Muammer Aksoy’u, A. Taner Kışlalı’yı, Turan Dursun’u, Bahriye Üçok’u, Musa Anter’i düşünüyorum.
‘İyi bir Ermeni ve iyi bir solcuyumdur’ diyen Hrant Dink’in katlini ve katille fotoğraf çektiren milliyetçi herifleri düşünüyorum.
Günümüzde Roboski için, kurşunlanan güzelim katırlar için, yakılan ormanlar için ‘haykıranları’ ve ‘O katırlar intihar etmiş’, ‘Bombalanan köylüler kaçakçıymış’ diyebilenleri düşünüyorum.
‘Biz’im oyumuz emanet değil ki
Ezcümle, ömrünü özgürlük mücadelesiyle, ‘İnsan insanı sömürmesin’ diyerek, ‘haklı’nın yanında durarak geçirenleri ve onlara sövüp yok etmeye çabalamak, ‘maşa’ olmak dışında hiçbir hasleti bulunmayanları düşünüyorum.
Ve tüm bunları düşünüp bugün seçim olsa yine HDP’ye oy vereceğim sonucuna varıyorum! ‘Biz’im oyumuz emanet değil ki. Ayrıca, insan sevip güvenmediğine bir şeyini emanet etmez.
Sabah akşam viski içen yalı komşularım da aynı şekilde düşünüyor. Artık Ankara’nın denizinden mi, viskisinden mi, bilemiyorum…