Haziran 1938’de, bir önceki yıl beraat ettiği gizli örgüt kurma davasının Yargıtay’dan bozulmasıyla, İstanbul’da yeniden yargılanmaya başladı. Ağustos sonunda biten bu Donanma Davası’nda, Nâzım Hikmet 20 yıl hapis aldı. İndirimle 13 yıl 4 ay yatacaktı.
Hakkındaki toplam hapis cezaları 28 yıl 4 ay olmuştu…”
Bugün Nazım Hikmet’in 61. ölüm yıl dönümü… Nazım için sağlı, sollu göz yaşları dökülecek…
Yaşamını kimlerin, nasıl, ne tür saçma iddialarla mahvettiği gözlerden saklanacak.
Nazım’ın ilk tutuklanmasından bu yana yaklaşık 90 yıl geçti.
Tek partiyi, çok partiyi, askeri darbeleri, askeri vesayeti, iktidara gelen dincileri gördük.
İnsanlar aya gitti, uzayda dolaştı, milyonlarca kilometre öteye teleskoplar gönderdi, akıllı telefonu buldu, yapay zekayı icat etti.
Ama bütün bunlara rağmen Türkiye’de bazı şeyler hiç değişmedi… 90 yıl önce de şairleri uydurma nedenlerle hapse atıyorlardı, bugün de yazarları hapse atıyorlar.
O zaman saçma sapan bağlantılar uydurup “darbeyle” suçluyorlardı, bugün de aynı şeyi yapıyorlar.
Tek değişiklik, saçmalık boyutlarını “subliminal mesaj” düzeyine çeken yüzsüzlüğün iyice yerleşik hale gelmesi.
Övünmek için bahaneler arayan, sırf övünebilmek için 50 milyon dolar verip uzaya “turist” gönderen bu toplum gerçekten övünebileceği, Türkiye’nin adını bütün dünyaya duyuran yazarlarına, şairlerine niye düşmanlık eder?
Niye onları mahkemelerde, hapishanelerde, sürgünlerde süründürür?
Her şey değişse de bu gelenek neden hiç değişmez?
Ve son soru:
Yazarlarını şairlerini hapse atarak mutluluğa ulaşmış, gelişmiş bir toplum var mıdır?