Vergisini, borcunu gününde ödeyenlerin alnına ücretsiz olarak “Enayi” dövmesi hediye ediyorum. Seçimler yaklaştıkça neredeyse herkesin altına S500 çekme derdine düşen idarecilerimiz, normalde bir bakkalı bile yönetemeyecek, iki ayda batıracak tıynette idarecilerimiz varken bugünlere kadar ölmeden geldiğimize şükretmemiz gerekiyor neredeyse. Hayatta kalmayı yaşamak sanan bir halk haline geldik geçtiğimiz yıllarda. Her gün biraz daha sefilleşirken, bir kesim de “Huzur içinde denize girebilmek için” yatlar alabiliyor. Bir yandan ballı, geçiş garantili, uçakların kalkmadığı havalimanlarının yolcu garantilerini vakumlayan tayfa…
Konuşamayan, yazamayan bireyler tarafından idare edilmek, kısıtlanmak ve daha kötü bir hayata mahkûm olmak, düz bir vatandaş olarak biraz gücüme gidiyor, ne yalan söyleyeyim. Sonuçta en azından konuşabilen insanlara kızmak istiyorum. Şimdi iki kelimeyi bir araya getiremeyen bir bireye nasıl kızayım? Daha derdini ifade edemiyor.
Son açıklaması da vekilimin yine beni benden aldı. Çünkü Ukrayna’yı filan doğru söyleyemedikten sonra diyor ki “Yani ayakkabısını elimizle yalamamız lazım. Bunları şey olsun diye söylemiyorum ya!”… Onca yıldır kendi çapımda bir şeyler yaşamış ve yalamış bir insan olarak, bir kez daha hayrete düştüm bu açıklama karşısında. Ayakkabıyı nasıl elle yalayacağız diye düşüncelere gark oldum. Ayakkabı yalamak, ayakkabısını yaladığımız kişinin ne işine yarayacak, onu da ayrıca merak ediyoruz. Ya da ayakkabıyı elle yalamak isteyen birey bunu zevk için mi yapmaktadır? Ayakkabı elle nasıl yalanır? Önce elimizi yalayıp, sonra ayakkabıyı mı alazlayacağız? O ellerle sonra kimlerin elleri sıkılacak? Eller günahkâr, diller günahkâr mı?