Ülkemizin bir yanında savaş yaşanırken, keşke en azından yüksek sesle feryat edebilseydik. O feryat, savaş naralarını, gaddar çığlıkları bastırabilseydi.
Sahi, nedir bu başımıza gelenler? Tüm bunlar, Kürt şehirlerini hendek açarak teslim almaya, özyönetim kurmaya karar veren örgütün eseri mi? “Öfkeleri kontrolden çıktığı söylenen birtakım gençler” mi tüm bu olanların sorumlusu?
“Bu çıkar yol değil, kıymayın kendinize de, başkalarına da” dedik, diyoruz. Hepsi bu mu? “Haklı olan biziz, akıllı, mantıklı, meşru olan biziz, suçlu olan onlar” öyle mi?
“Yeteeer, operasyon değil, müzakere; savaş değil, barış istiyoruz” diye haykıramadıktan, “gereği ne ise yapın, madem o kadar kudretlisiniz, bu işin ölmek/öldürmek dışında bir çıkış yolunu bulun!” diye bağıramadıktan sonra, kendimizi hâlâ insan yerine koyup yaşamaya devam etmek mümkün mü?