Politikacılar, medya yorumcuları ve habercileri ölen insanlardan, yıkılan evlerden, hastanelerden, okullardan birer sayı olarak söz ediyor. Tıpkı atılan bomba sayısı gibi, gönderilen füze sayısı gibi, ölen insanların sayısını aktarıyor.
Ölümden kurtulan binlerce, milyonlarca insan yurdunu terk ediyor; yabancı ellerde yaşayabilecek bir kapı arıyor. Ne zaman barışın mümkün olacağı değil, ABD seçimlerinden sonra savaşın nasıl genişleyeceği konuşuluyor. ABD ve müttefiklerinin İran’a direk mi, İsrail, Irak ve Arap ülkeleri aracılığıyla mı saldıracağı konusunda tahminler yapılıyor. Kimse barışı konuşmuyor.
Erdoğan işçilere, emekçilere, emeklilere para yok derken, yaza doğru Güney sınırlarımızda yapacakları askeri harekatı müjdeliyor. Borçlanmış belediyeler, boşalmış Merkez Bankası, IMF ve Dünya Bankası ile yapılan borç anlaşmaları, yıllık gelir kadar dış borç varken yapacağı savaşı müjdeleyen bir iktidar…
Eskiden barış dernekleri vardı, barış hareketleri…
Barış isteyen aydınlar, sanatçılar…
‘74-75’de doğan çocukların bir kısmının adı Barış’tı. Artık Barış ismini de koymuyor çocuklarına analar, babalar…
Gençler de barış için ayağa kalkmıyor.
Barış nasıl gelecek?
Biz barış için, savaşların son bulması için mücadele ettiğimizde…