Bugün Kürt sorunuyla ilgili yaptığı konuşma ya da katıldığı açıklama vs. nedeniyle hakkında “terör soruşturması” olmayan Kürt siyasetçi yok gibidir. Dolayısıyla Akış hakkında alınmış olan karar; kapatma davalarından, milletvekillerinin dokunulmazlıklarının kaldırılmasına ve bütün belediyelere kayyum atanmasına varana kadar demokratik Kürt siyasetine ve ülkedeki demokrasi güçlerine yönelik bir saldırı ve tehdittir.
Bununla bağlantılı olarak, iktidar cephesinden bu saldırganlığa gerekçe yapılmaya çalışılan “Terörle araya mesafe koyma” propagandası, Kürt sorununun demokratik barışçıl çözümünü savunan bütün güçleri hedef almakta ve bu güçlere iktidarın politikalarına teslimiyeti dayatmaktadır.
İkinci olarak, Hakkâri Belediyesine kayyum atama kararının Rojava’da yapılacak yerel seçimlere karşı operasyon tehdidinden sonra gerçekleşmiş olması da rastlantı değildir. Erdoğan iktidarı, kuzey ve doğu Suriye (Rojava) demokratik özerk yönetiminin kendi kontrolündeki kantonlarda yerel seçim kararının “Devletleşme yönünde bir adım” olduğu propagandası eşliğinde “Teröristan kurulmasına izin vermeyeceğiz” açıklamalarını yaparak yeni askeri operasyon tehdidinde bulunuyor. Rojava özerk yönetimi, yerel seçimlerin yapılmasını demokratik Suriye’nin bir parçası olma kararlılığının bir ifadesi olarak ortaya koymasına rağmen iktidarın “Kürt devleti kuruluyor” propagandasının (Ulusların kendi kaderlerini tayin hakkının BM tarafından güvenceye alınmış bir hak olması tartışmanın bir başka yönüdür) hedefi bilinmez değildir. İktidar, bu propaganda üzerinden şoven hassasiyetleri kışkırtmayı ve muhalefeti de kendi politikasına karşı koyamaz hale getirmeyi amaçlıyor.
İşte Rojava’nın Türkiye için bir tehdit olduğu algısının yaratıldığı, “Sınırlarımızda bir teröristan kurulmasına izin vermeyeceğiz” açıklamalarının yapıldığı bir dönemde kayyumlara geri dönülmesi, burjuva muhalefeti zayıf karnı olan Kürt sorunu üzerinden vurmanın ve bu politikaya karşı oluşacak tepkileri etkisizleştirmenin bir aracı olarak devreye sokuluyor.
Özellikle “enflasyonla mücadele ve mali istikrar” adı altında işçi sınıfı ve emekçi halka daha fazla işsizlik, yoksulluk ve açlığı dayatan bir ekonomi programının uygulandığı bir dönemde bu saldırı programına karşı işçi sınıfı ve emekçiler cephesinden yükselecek tepkileri dindirmek için Kürt sorunu bir “beka meselesi” gibi gösterilerek milliyetçi-şoven hassasiyetler kışkırtılmak isteniyor. Öte yandan Kürt sorununun terörize edilmesi üzerinden işçi ve emekçilerin bu politikaya ‘rıza’ göstermesi, bir bumerang etkisi göstererek en çok onların insanca çalışma ve yaşam talep ve mücadelesini vuruyor. Çünkü bu politika, sadece Kürtlerin değil aynı zamanda işçi sınıfı ve emekçilerin her türlü demokratik hak ve talebinin de askıya alınmasının aracı olarak işlev görüyor.
Kayyum kararı, iktidarın ısrarla gündemde tuttuğu yeni anayasa konusundaki hedeflerini de daha görünür hale getiriyor. Anayasa Mahkemesinin kararlarını uygulamayan iktidar, hakkında mahkeme kararı olmadığı halde sadece soruşturmalar gerekçe yapılarak bir kez daha kendi hukukunu ihlal ederek bir belediye başkanını görevden alıyor. Dolayısıyla “sivil”, “özgürlükçü” söylemlerinin arkasında rejimin yasama, yürütme ve yargı erkini tek elde toplayacağı; faşist bir rejim inşasının dayanağı olacak bir anayasa yapılmak isteniyor.
Son olarak, iktidar bloku içindeki klikler arasındaki mücadelenin öne çıktığı bir dönemde kayyum politikasına dönülmesi, bu kliklerin halklara ve işçi sınıfına saldırı konusunda tam bir birlik içinde olduğunun ilanı olarak anlam kazanıyor. Başka bir deyişle iktidar içindeki klikler arasındaki güç mücadelesi, mesele işçi sınıfına, Kürt halkına ve demokrasi güçlerine yönelik saldırıya gelince yerini blok halinde ortak bir tutuma bırakıyor.