Çatışmaya dönüşü teşvik eden bir diğer neden ise siyasi imkanların değişimidir. Barış her zaman zamansız bir gelecek için üretilmiş gibi sunulur. Oysa belirli bir tarihsel anda, tarafların somut imkanları çerçevesinde mümkün hale gelir. Ne var ki hayat söz konusu hareket alanını sürekli değiştirir ve taraflara simetrik olmayan avantajlar tanır. Barıştan bir an sonra bile, çevre koşullarındaki değişim taraflardan birine ‘keşke anlaşmayı yapmamış olsaydık’ fikrini verebilir. Çünkü pazarlık gücünün yükseldiğini düşünmektedir.
Avrupa bu anlamda hızlı değişen bir ortam sayılmaz. Orta Doğu ise sürekli yeni imkanların dünyası. Bu nedenle Suriye’deki imkanı fark eden PKK Türkiye’deki barışı tepebildi. Türkiye’deki barışı reddetmenin Suriye’de dezavantaj olabileceğini kavrayamadı. Ayrıca barışı içselleştirmekte zorlanıyordu ve kendi tabanını buna hazırlamamıştı.
Yaşananlar hiçbir zaman boşa gitmez. Belki şimdi daha ‘olgun’ bir konuşmanın eşiğindeyizdir…