Hrant Dink’i vuran Ogün Samast yakalanmış, karakola çekilmişti. Karakolda polisler, “Aslanım benim, sen kahramansın” falan diyerek katilin sırtını sıvazlamışlardı.
Aynı polisler, katilin eline Türk bayrağı tutuşturup poz vermişlerdi. Kahkahalar, kutlamalar, şen şakrak tavırlar falan… Mide bulandıran bir katil sevicilikti söz konusu olan. Türkiye’nin içine düştüğü bataklığı ortaya koyuyordu.
İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Aysel Tuğluk’un annesinin cenazesine saldırı olayını haber alır almaz olay yerine koşuyor. Olay yerine yakın bir karakolda Aysel Tuğluk’la görüşüyor. Ardından olayla ilgili görüntüleri izliyor. Üç buçuk saatlik çalışmanın ardından olaya karışanların tümünün gözaltına alınması emrini veriyor.
Tam karakoldan çıkarken mahalle eşrafından birileri kendisiyle fotoğraf çektirmek istiyor. Çektiriyor. Ancak daha sonra fotoğraf çektirenlerden birinin mezarlığa saldıran güruh içinde yer aldığı ortaya çıkıyor.
Yani Ogün Samast olayında olduğu gibi…
Bir sırt sıvazlama yok. Bir kahraman muamelesi yok. Bir “aferin benim aslanıma” falan yok.
Peki ortada hiç mi sorun yok? Olmaz olur mu?