İsmail Saymaz’ın Şehvetiye Tarikatı -olumlu veya olumsuz- bir tarikat veya cemaat eleştirisi değil… Kitabı eleştirenlerin ‘dine veya dinî kurumlara saldırı’ şeklinde niteleyebileceği türden bir kitap hiç değil…
Şehvetiye Tarikatı kitabının ilgi sahası, bu alanda oluşmuş denetimsizliğin ve cehaletin, istismar etmek isteyenlere nasıl büyükçe bir pazar açtığını okuyucunun kafasına paslı çivi gibi çakmak… Beyinden arınmış insanların, ‘cinsel istismar’ ve ‘para kaynağı’ objesine dönüştüğü rezil bir dünyayı belgelemek…
Kitapta ‘genelleyici’ bir tavır asla olmamasına rağmen, sanki varmışçasına sunulması, dini ‘merdiven altı’na çekecek gücün ve lojistiğin dipdiri olduğunu gösteriyor… İşin bu tarafı gerçekten ürkütücü…