PKK’nın son hezimeti, “Daha önce de defalarca bitirilmişti!” muhabbetleri ile geçiştirilmeye çalışılsa da tarihinin en büyük iflasıdır.
Terör örgütü askeri açıdan defalarca büyük darbe alıp yeniden toparlanmış olabilir ama halkın sillesini ilk defa yedi. Zira 1992’de Şırnak’ta ve değişik tarihlerde farklı yerleşim yerlerinde şehir savaşını denese de bölge halkıyla ilk defa bu çapta yüzleşti.
Ve bu yüzleşme PKK’ya çok pahalıya mal oldu.
Halk, yıllardır kendisi için savaştığını iddia eden PKK’nın, Kürtlerin huzur ve refahı önündeki en büyük engel haline geldiğini yakından gördü.
Bölge halkını yurtlarından süren, yatak odalarına kadar giren, harabeye çevirdiği evlerini terk ederken de mayınlar döşeyen bu caniler tarafından yıllarca kullanıldıklarını Kürtler çok iyi anladı.
Dikkat ederseniz ne Kandil ne de destekçileri artık ne Kürt haklarından bahsedebiliyor ne de Kürtleri savunmaktan.
Sonuç…
FETÖ’nün dolduruşuyla özyönetim sarhoşluğuna kapılan PKK, indiği şehirlerde, militanlarıyla birlikte Kürtlerin güven ve desteğini de hendeğe gömdü.
Bu onlar için en büyük iflastır.
PKK bölgede, güçlü devletlerin ulusal çıkarlarına göre kullanılan marjinal bir terör örgütü olarak varlığını sürdürebilir ama artık asla Kürtlerin kahramanı değildir.