Demek ki bugün krizdeki Türkiye’de medya üzerinde totaliterliği andıran bir hegemonya kurmak seçim başarısını garantilemiyor. Medyası, iktidarın arzuladığı etkiyi üretemiyor.

“Neden bu kadar kolay dayak yiyoruz?” sorusunu yönelttiğim yazıyı, yurttaşlık meselesine devam edeceğimi söyleyerek bitirmiştim. Aslında konuyu bugün başka bir bağlam içinde ele almayı düşünürken, AKP’li bir siyasetçinin ifadeleri, ‘örneği’ değiştirmeme neden oldu. AKP’de ‘özgül ağırlığı’ olduğu varsayılan siyasetçi katıldığı televizyon programında genellikle olduğu gibi ‘görkemli’ bir performans sergilemiş.

Yarın, Haziran 2019’da hâkim karşısına çıkacak Canan Kaftancıoğlu. İleri derecede bağımsız mahkemeler hakkında bir şey yazmak istemiyorum artık. Herkes her şeyin farkında.

AKP lideri ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 15 Temmuz 2016 başarısız darbe girişiminin kendisine ikram ettiği hamle üstünlüğü fırsatını, hayatının en büyük stratejik hatasını yapmak için kullandı.

Anayasa Mahkemesi, Cumhuriyet yazar ve yöneticileri Akın Atalay, Murat Sabuncu, Ahmet Şık, Önder Çelik, Bülent Utku, Mustafa Kemal Göngör, Musa Kart, Güray Öz ve Hakan Kara’nın yanısıra Ahmet Altan ve Nazlı Ilıcak gibi bazı gazeteciler hakkında uygulanan tutuklama tedbirlerinin kişi hürriyeti ve güvenliği hakkı ve basın ve ifade özgürlüğünü ihlal edip etmediğiyle ilgili kararlarının gerekçelerini açıkladı.

Topluma vaat edeceği hiçbir şey kalmayan milliyetçi-İslamcı kadrolar bir söylem krizi içinde oldukları gerçeğiyle bu seçim kampanyasında karşılaştı.

Yapılması gereken tek şey toplumda giderek yaygınlaşan değerler ittifakını siyasette de etkin hale getirmek.

Biz insanız, eşitiz, yurttaşız. Birlikte, AKP’lisi ve diğerleriyle birlikte, eşitçe yaşayabiliriz. İnsan gibi. Bu mümkündür.

25 yıl önceki o seçimlerde ben henüz 19 yaşında bir üniversite öğrencisiydim ve Zülfü Livaneli’nin seçim kampanyasında gönüllü olarak çalışan bir grup gençten biriydim.

Halkın çoğunluğu iktidarın nefret saçan, öfkeli ve zehirli diliyle yönetilmek istemiyor artık. Ülkenin yeni hakikati, en basit ifadesiyle budur. Bir ülkeyi sürekli bölerek, halkını birbirine düşman etmeye çalışarak yönetemezsiniz.