O beyaz yazmasıyla bize baktığı o fotoğraf olmasa bilmeyeceğiz, kasabanın birinde iki kardeşten birinin tecavüz ettiği, diğerinin öldürdüğü bir kadın olduğunu.

Gözle görülür dinselleşmeyi ve sırtını devlete/bir partiye dayamış olanların kontrolsüz özgüvenini yansıtan olaylar/durumlar/gelişmeler üzerine yazılması, özellikle son zamanlarda “Gündem değiştirmeye çalışıyorlar, sakın oyuna gelmeyin” tepkisiyle karşılanıyor.

Osman Kavala bu yazı yayınlanırken yastığa başını 1000’inci kez koyacak…

CHP kongresi, Ayasofya’daki ilk Cuma namazının hemen ertesinde toplandı.

Yıllar önce Anayasa Mahkemesi (AYM), özellikle parti kapatma davalarında bir klişeyi olur olmaz sarf etmeyi çok severdi: “Devlet tektir, ülke tümdür, ulus birdir.” Yaşını başını almış anayasa hocalarımız kendi aralarındaki sohbetlerde bunlara ‘düm-te-ka’ kararlar derdi!

70 yaşlarında muhafazakar erkekler kendilerince bir okuma yapıyor bunu da siyasetin gereği diye 80 milyonluk Türkiye’ye dayatıyor.

Döverek öldürmüşler… Döverek. On yedi yaşında bir çocuğu döverek öldürmüşler. Daha önce yaptıkları gibi. Başka çocuklara, başkalarının evlatlarına yaptıkları gibi.

Siyasiler her lafları ve icraatları eleştirilemez, kutsal olan yarı tanrılar değiller. Gazeteciler söylediklerinin üzerine söz söylenemez kişiler değiller. Bu işleri yapmanın bedeli hakaretlere de katlanmaktan geçiyor. Twitter’da kendilerine her sövüldüğünde ağlayarak, yasaklayın diyen kişilere başka bir iş ya da yol seçmelerini öneriyorum.

Milyonlarca yurttaştan biri olarak asıl sorunum şu: Oyun bozmaktan helak olmuş muhalefet partileri, ‘devamı geldiğinde’ ne yapacak?

Mesele sadece bir müzeyi camiye dönüştürme meselesi değil, esas sorun buna kaynaklık eden anlayış. Muhalefetin üç beş İslamcının tavrına, tutumuna göre politika belirlemesi anlaşılır gibi değil.