Çağlar boyu siyaset sözcüğüne yüklenmiş muhtelif anlamlar üzerinde durmaya, kütüphanelerce dolusu kaynak arasında boğulmaya gerek yok. Sayısal çoğunluk nedeniyle iktidar bloğunun kabul ettiği metin yasalaşacağına göre, yandaş akademi ve basının konu üzerinde mutabakat sağlaması yeterli olur.

CHS (Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi)’nin ‘sahipsizliğine’ dair ikinci yazıda konuyu 1982 Anayasası ve AKP’li yıllara dek getirmiştim. Oradan devam…

Eğitimle ilgili yeni köklü birtakım değişiklik hesaplarının ayak seslerini duyar gibiyiz.

Erdoğan ve AKP’sinin iktidarından önce Türkiye’de eğitim, çoğunluğun gözünde sınıf atlamak için başlıca araç olarak görülürken artık öyle değil. Erdoğan döneminde “maarif”in yaşadığı büyük nitelik ve verimlilik kaybı nedeniyle eğitim, dikey yönlü sınıfsal geçişkenliğe hizmet eder olmaktan giderek çıkıyor.

Umut, umuttur; azı çoğu olmaz, kıymetini bilmek gerekir.

“Yapamazsınız”, “Buna gücünüz yetmez”, “Toplum buna müsaade etmez” gibi hamasi sloganlarla bu gidişatı durduramayacağımızı artık görmemiz gerekiyor.

Kusura bakmayın, bir ülkeyi menkıbe dinleyip dünyayı yorumlayan hacı dedeler esir almışsa, ABD’ye karşılar diye bunu savunamıyorum.

yıllar sonra Kenan Evren, tüm sağ iktidarların gazetecisi Yavuz Donat ile yaptığı söyleşide (2004), kendisine getirilen başkanlık sistemi önerilerini geri çevirdiğini söyleyecekti.

Gencecik bir kadın yaşamına son verdi. Herkes, nasıl davranabiliyorsa öyle karşıladı. Çok azınlıkta olduğunu tahmin ettiğim ve artık salt ‘hukuksal gerekçelerle’ insan sıfatıyla adlandırdığım, buna karşın insanlaşma aşamalarından geçmedikleri açık olan haysiyetsiz bir güruh, genç kadının sosyal medya hesabına yazdıklarından dolayı ‘söz söyleme,’ ‘hakaret etme’ hakkını kendilerinde gördü.

Bakalım 40 yıl önce Carter’a seçim kaybettiren İran, 40 yıl sonra Trump’a seçim kazandıracak mı?