İranlı göçmenlerden haberler ardı ardına geliyor son dönemde. Rejimden kaçan İranlılar için Türkiye hem bir kurtuluş hem de geçiş destinasyonu. Parası olan buradan ev alıyor, burada yaşamaya başlıyor. Olmayan dağlardan geçerek kendini Türkiye’ye atıyor. Kimisi burada kalıyor, kimisi Avrupa’ya geçmeye çalışıyor.

Medyamız, gazetecilerimiz dayak atmak, dövmek, vurmak fiillerini rafa kaldırmış, unutmuş görünüyor. Sağcısı, solcusu, hepsi.

İktidar yarın akla hayale gelmeyen bir adım attığında muhalefet o zaman ne yapacak?

AKP iktidara yürürken demokrasiyi inşa edeceği, vesayeti bitireceği sözünü vermişti. İki sözünü de tutamadı. 2002’den başladığı yerden 2020’de bambaşka bir yere evrildi.

Okuyacağınız kısa yazı, son yazıma dair bir düzeltme ve özürdür.

Tepesini attırmasınlar CHP’lilerin, vallahi şakkadanak iki anayasa birden bırakırlar o kapıya!

Böyle biri neden yeni parti kurar?

‘Protestoların ardında Rotschild var kesin’ mantığıyla yaklaşınca, elbette durumu böyle algılamak zor. Tam da o nedenle iktidardaki yöneticilerin kahvede pişpirik oynayan amcadan bir farkı olması gerekiyor.

Peki, bugün hâlâ “Oradaydık” diyebilen ve bununla gurur duyan bunca insana; “İyi de şeker kardeşim Osman Kavala ‘seni yönlendirdiği’ iddiasıyla tutuklandığında neredeydin” sorusunu yöneltsem kırıcı olur mu?

Salgın hastalık, Türkiye açısından tartışma konularının yalnızca ‘fonunu’ değiştirdi sanki.