Toplumsal dönüşümü sağlamak için toplumla konuşabilmek, konuşmak için sağlam bir bağ kurmak, bu bağın oluşması için de sahiciliğe ve güvenilirliğe dayalı sağlıklı bir üslup gerekiyor.

Eğer laiklikten, Fransa’daki laikliği anlıyorsak, Türkiye Cumhuriyeti hiçbir zaman laik olmadı.

‘Ödeneksiz tiyatrolara’ yönelik bu yazı, bir ‘dayanışma çağrısı’ ve ‘oyuna davettir’.

Osmanlı’dan bugüne bir şey hep vardı, belirleyiciydi ve bugün de canlılığını olduğu gibi koruyor: Yönetici ve okumuşların ‘devlet bekası’ kaygısı.

Cesur devrimci kararlar, boşlukta değil, eninde sonunda bir toplumun sinesinde kabul gördüğü için şu ya da bu ölçüde başarılı olabiliyor. Türkiye’de olduğu gibi. Dolayısıyla eğer bugün laiklik ilkesinin iktidarca (ve sanırım muhalefetçe de!) yok sayılmasından kaynaklanan sorunlar varsa ki var, gelecekteki çözümünü de, toprağımızdaki laikleşme macerasının özgül niteliklerini düşünerek aramakta yarar olabilir…

Formikadan, kitaplıklı bir divanda yan yana oturmuş Elvan gazozu içerken, Bizim Aile’nin Yaşar Usta’sı kötü kalpli zengin patrona insanlık dersi verdiğinde gururlanan, Canım Kardeşim’de salya sümük ağlayan, Vecihi ile neşelenen çocuklarken başımıza ne geldi de hepimiz kendimizi bir terapi odasında bulduk?

Son yazıda laiklik kavramının gelişimini özetlemeye çalıştım. Sıra laikliğin Osmanlı-Türk anayasacalığı deneyimindeki macerasında.

Nereden bakarsak bakalım öncelikle Türkiye için sonrasında da Erdoğan için çok zor bir dönemin başladığı kanaatindeyim.

Kraliçe, kilisedeki bir ayinin ardından eline mikrofon alıp “Dur ben de bir ilahi söyleyeyim size” demedi. Mesele bu.

mesele bir kişiyi yenmek, iktidardan alaşağı etmek değil, o kişilere can veren toplumsal kesimlerin zihinsel dönüşümünü sağlayacak bir yaklaşım geliştirmek.