Muhterem okur, yeniden kendimize gelmenin, moral bulmanın, ipin ucunu bırakmamanın yolu, hepsi birbirinden kof ve tutucu partilere “Yeter” diyebilmekten geçiyor. Yeter ey kasaba siyasetçileri, rantçı ve fırsatçı arkadaşlar, yeter! Bize, bizim vergimize, bizim oyumuza, bizim onayımıza muhtaçsınız. Bizim size ihtiyacımız yok, sizin bize var. Yurttaşa, seçmeninize, hatta seçmeniniz olmayana kulak vermek zorundasınız. Aksi halde, tez zamanda silinip gideceksiniz…

Düşünce özgürlüğü olmayan bir memlekette üniversite filan olmaz

Herkes başa alınan tek darbenin bile hayati önemde sonuçları olabileceğini biliyor. Buna rağmen Ahmet Kural’ın avukatı Sibel Aydın, “Muayeneyi yapan doktor, hastanın genel durumunu ‘iyi’ olarak nitelemiş ve sadece yedi günlük bir rapor düzenlemiştir” diyerek olayı önemsizleştirmeye çalışıyor. Kural cenahından yapılan her açıklama hadiseyi daha da çirkinleştiriyor.

Nasıl olabilir de bir iktidar kendi ülke vatandaşlarına karşı bu kadar kin ve öfke besleyebilir?

Türkiye’de ‘yaygınlaşan’ durum bu ne yazık ki: Amaç ve kazanç kapısı olarak projecilik.

Siz Sıla’nın yalan söylüyor olması ihtimalini çok sevdiniz hanımlar, beyler. İntihar eden babanın yoksulluk ve çaresizlikten değil ruhsal problemlerle kendini öldürmüş olma ihtimalini, evladını yitiren bir annenin adalet yakarışının şov olma ihtimalini, adalet isteyen onurlu insanların vatan haini, devletin suçlarını ifşa edenlerin bölücü olma ihtimalini, tecavüze uğrayan kadınların ‘zaten de aranmış’ olma ihtimalini sevmeniz gibi.

İnsan bir derdi, merakı olduğu için okur, yazar çizer, akademisyen olmak ister.

Aday belirlerken ‘biz ve onlar’ ayrımı bir tarafa bırakılmalı.

Artık üniversitede olmayan, oranın bilim ışığından, misyon ve vizyonundan mahrum kalmış bir akademisyen eskisi sıfatıyla bu konularla ilgilenmek için bir gerekçem yok aslında ama dayanamıyor işte insan!

Osman Kavala cezaevinde bir yılı geride bırakıyor. Gözler tahliye talebi ve hak ihlali başvurularına bu kez verilecek cevaplarda. AİHM de Türkiye’den savunma bekliyor.