Düşünce özgürlüğü olmayan bir memlekette üniversite filan olmaz

Türkiye’de ‘yaygınlaşan’ durum bu ne yazık ki: Amaç ve kazanç kapısı olarak projecilik.

İnsan bir derdi, merakı olduğu için okur, yazar çizer, akademisyen olmak ister.

Artık üniversitede olmayan, oranın bilim ışığından, misyon ve vizyonundan mahrum kalmış bir akademisyen eskisi sıfatıyla bu konularla ilgilenmek için bir gerekçem yok aslında ama dayanamıyor işte insan!

Değerli okur, önce teşhisi doğru koymalı ve ‘yüzde 50’lik Hayır bloku’nun, demokratik değerlere değer vermiş milyonlardan oluşmadığını kabul etmeliyiz. Bir başkasına yapılan adaletsizliği umursamayan ya da teşvik edenlerin, temel yurttaşlık bilincinden dahi yoksun olduklarını ve nefret ettiklerine çok benzediklerini fark etmelerinde büyük yarar var.

Sağlık personeline yönelik eleştiriler baki ve son derece gerekli. Hepsi ve her şey bir yana, ‘dürüst’ sağlık çalışanları da başımızın tacı. Şiddetle mücadele ise bir yurttaşlık görevi…

Her şey bir yana, tüm zorluklar, yorgunluklar, bıkkınlıklar, çileler… Her ne yaşıyorsak ve ne denli yorgunsak da; o cânım insanların düşlediği insanca, eşitçe, barış içinde yaşamak talebinin peşini bırakmak, evvela ayıptır…

Muhterem okur, biz yurttaşız. Eşitiz. O konvoylar, o makam odaları, o takım elbiseler, o yakası mendilli ceketler ile ishal rengi rugan ayakkabılar ve o niteliksizlere mahsus afra tafra sayemizde.

Acı nedir… Direnç nedir… Af nedir… Affetmek nedir… Affetmemek nedir… Affedilmek nedir… Kimler affedilmelidir…

Toplum nedir, yurttaşlık nedir, hak aramak nedir, kötü muamele nedir, Akdenizlilik ile itlik neden birbirinden ayrılması gereken niteliklerdir? Ve Türkiye ne hâldedir? Tekmili birden, aynı olayda!