Şu anki düzenin belli açılardan, ‘cumhuriyet’i’ değil, ‘meşruti’ niteliği çok tartışılır bir ‘monarşi’yi’ andırdığı kanısındayım. Yönetim şekli, akrabaların görünürlüğü, ‘misak’tan daha çok ‘ferman’ı andıran belge ve uygulamalar, iki dudağın arasından çıkanın kanun muamelesi görmesi…

Dünyayı titreten kudrete sahip kibirli liderlerin kapı koluna dokunmaya korkar hale geldikleri, çok ama çok ilginç bir deneyim yaşıyoruz. Çıplak gözle görülemeyen bir virüs; üzeri baskıyla, yalanla, şiddetle örtülmeye çalışılan ne kadar araz varsa görünür olmasını sağladı. Dünyada ve Türkiye’de. Bir yanda tahayyülü zor acılar yaşanır ve insanlar kaybettikleri sevdiklerine vedalaşma şansına dahi sahip olamazken, diğer yandan sistemin kendisini kurtarma çabası canhıraş devam ediyor ve edecek.

Demirel, Özal, Erbakan sevgisi gibi bir şey değil, bugün ve bu yazıda konu edilen kitlede söz konusu olan. Gençliğim, muhtemelen sizinki de, bu isimler etrafında dönen tartışmaları, kavgaları dinleyerek geçti. Bu kez salt partizanlıkla açıklanamayacak bir durum var. Liderleri “Siz insan değil, serçesiniz” dese, sekerek yürümeye çabalayacak ve yürümeyenleri ‘ihbar’ edip ezmeye yeltenecek bir zihniyet.

Yanılmayı dilemekle birlikte umutlu olamıyorum infazda adaletin sağlanacağı konusunda. Başka pek çok hayati konuda olamadığım gibi.

Hal böyleyken yeni ‘sorunlar’ kendiliğinden ortaya çıkıyor: Kalan ‘dokuz’ kişi ne yapacak peki? Bölüşüm nasıl olacak? Kim çalışacak, kim çalışmayacak? Hangi meslekler doğacak? Hangi koşullarda yaşayacağız?

Ücretli izin ve infazda eşitlik haktır!

Devlet, olağanüstü koşullar sona erene dek, yaşamak için her gün sokağa çıkmak zorunda olan yurttaşların, evde ‘insan gibi yaşamasına yetecek miktarda gelirle’ oturmasını sağlamalı. Bu bir görev. Aksi halde, işe gitmek zorunda olan insanlara ”Evde kal” demek; en zor durumdakilerin gözden çıkarılması dışında bir anlam ifade etmez.

Ben, kendi toprağımda, ABD’de, Fransa’da, İngiltere’de, Rusya’da, Mısır’da, Çin’de ‘sömürülen’ her kimse, onunla aynı gemideyim. Dini, dili, cinsiyeti, etnik kökeni beni ilgilendirmiyor. Türkiye’nin sömürgeniyle ‘aynı gemide’ olduğum masallarını anlatanların gemisinin canı cehenneme.

Pınar Fidan için sarf edilen ifadelerin ve soruşturma taleplerinin ‘ölçüsüz’ olduğunu düşünüyorum ve hâlihazırdaki üslubun ve tepki biçiminin, bu memlekette yalnızca ve yalnızca ‘müesses nizam’ tarafından pek ‘kullanışlı’ bulunacağı ve hatta bulunduğu kanısındayım.

Evde zaman geçirmek o kadar da vahim bir durum değil. Bu günler geçer, yine dışarı çıkar ve sosyallikten perişan oluruz nasıl olsa.