Boykot, ‘kaytarma’ değil, çok daha zorlu ve kapsayıcı, siyaseti topluma yayan bir siyaset yapma biçimi olarak düşünülmeli. Yaşamlarımız, hâllerinden memnun siyasetçilere terk edilemeyecek kadar değerli.

Ses çıkarmayın sakın. Sakın, bir tepki metni dahi yayınlamayın. Aman ha protesto etmeyin. Ayol deli misiniz, şimdi zamanı mı bunların. Siz mi dediniz bu insanlara, gidin de şeye imza atın diye! Dönem geçer, sonrasında geçmişin bilimsel yorumunu yaparsınız yahu, acelesi ne!

Başta siyasetçiler olmak üzere herkesin birbirine racon kestiği, kabadayılığın makbul sayıldığı, sıradan yurttaşın silahla poz verebildiği, cenazelerin yuhalandığı, gazetecilerin pervasızca hedef gösterildiği, bakanların parti liderlerini telefonla tehdit ettiği, her felaketin/katliamın üç gün sonra unutulduğu, edepli davranışın giderek lüks sayıldığı ve seçim gecesi ortalıkta silahlı tekinsiz tiplerin ‘kutlama yaptığı’ (!) bir memlekette, hangi partinin kaç milletvekili çıkardığı hakikaten önemli mi?

Erdoğan yemin edip göreve başladığında, bu kural ve ilkelerle yönetileceğiz. Hayırlı olsun Türkiye!

Dolu dolu çektik ciğerlerimize AKP’yi. Memleketimiz, coğrafyamız, yurttaşlarımız, aydınımız; hep birlikte tecrübe ettik siyasal İslam’ın ‘adaletini’ de ‘kalkınmacılığını’ da. Sağolsunlar, büyük katkı sundular tarihe ve her birimize.

Bir şey yazmak istedim güzelim hayvan için. Ne yazılması gerektiğini bildiğimden değil. Kötü hissediyorum. Küfretmemek gerekir. Hafifletmemek gerekir.

Bu yazı seçim sonrası ortaya çıkabilecek bir ‘ihtimale’ dair.

Bir insanın her mutfağa girişinde aklına bir cumhurbaşkanı adayının gelmesi, ne matrak değil mi!

Hukuk sistemimize göre halihazırda ‘suçsuz’ olan Selahattin Demirtaş, gerekli ve yeterli ‘koşullara’ sahip bir yurttaş olarak, ‘anayasal hakkını’ kullanıp cumhurbaşkanı adayı oldu.

Verilmiş sadakası varmış Muharrem İnce’nin.