Herhangi bir anayasa, siz sahip çıkarsanız vardır, sahip çıkmazsanız yoktur. Anayasaların içindeki sözcükler, siz istemediğiniz ve emek harcamadığınız sürece hiçbir derdinize deva olmaz. Bugüne dek olmadı. Bundan böyle de olmayacak.

Yalnızca muhalif oldukları için, cezaevindeler. Herkesin bildiği, bilenlerin büyük çoğunluğunun bilmiyormuş gibi yaptığı gerekçelerle.

Adalet ilkesi mülkün yani devletin temeli ve o çökerse devlet de çöker. O bozulursa, diğer organlar da bozulur. O kokuşursa, herkes kokuşur. Karmaşık hiçbir yanı olmayan bir düsturdan söz ediyorum.

“Neden bu kadar kolay dayak yiyoruz?” sorusunu yönelttiğim yazıyı, yurttaşlık meselesine devam edeceğimi söyleyerek bitirmiştim. Aslında konuyu bugün başka bir bağlam içinde ele almayı düşünürken, AKP’li bir siyasetçinin ifadeleri, ‘örneği’ değiştirmeme neden oldu. AKP’de ‘özgül ağırlığı’ olduğu varsayılan siyasetçi katıldığı televizyon programında genellikle olduğu gibi ‘görkemli’ bir performans sergilemiş.

Yarın, Haziran 2019’da hâkim karşısına çıkacak Canan Kaftancıoğlu. İleri derecede bağımsız mahkemeler hakkında bir şey yazmak istemiyorum artık. Herkes her şeyin farkında.

Biz insanız, eşitiz, yurttaşız. Birlikte, AKP’lisi ve diğerleriyle birlikte, eşitçe yaşayabiliriz. İnsan gibi. Bu mümkündür.

“Türkiye ahalisi en çok hangi ‘anayasal hakkına’ sadakat duyar?” diye soracak olsanız, ‘oy hakkı’ yanıtını veririm.

Yaşamın muhtelif alanlarında, günlük faaliyetlerimizde ve kamu gücü karşısında it muamelesi görüyoruz. Oysa, insanız. Yalnızca insan değil, aynı zamanda ‘eşit’ yurttaşlarız. Bizlere o muameleyi yapmaya cesaret edenler bu cüreti, üretilen toplumsal rızadan alıyor.

Yaşamda da, yazıda da (bir sözcük veya cümlenin yazıya katkısı yoksa, metinden çıkarılmalı!) ve hatta örneğin bir ‘seçim propagandasında’ da gereksiz taramalardan kaçınmalı!

Yeni rejim, normal, sıradan, dürüst, açık sözlü bir siyasetçiyle karşı karşıya. Büyük şaşkınlık ve telaş yaşıyor…