Eren Hanım, Şebnem Hoca, Ömer Faruk Bey… Hak savunuculuğuna değer veren bir insan ve yurttaş olarak, sizlere borcumu bilerek yaşıyorum. Hiç olmazsa.

Türkiye’nin 2021’i, olsa olsa ‘anayasa tartışılamayacak koşullar’ bahsine konu ve katkı olur…

En temel insani çizginin dahi nasıl yok sayılabildiğini görmek ve sözüm ona ‘alışveriş önerileri’ başlığı altında yoksunluğu böyle hafife alabilmek, en şaşırmayanı bile çileden çıkarabiliyor demek ki.

Marifet size benzemeyeni ezip yok etmeye çalışmakta değil…

1924, 1961 ve 1982 Anayasaları’nın meclis görüşmelerinde ‘anayasa komisyonu’ sözcülerinin açıklamalarına ve madde ‘gerekçeleri’ne bakıldığında, ‘Türklük’ sıfatının yurttaşlık karşılığı olarak kullanıldığı düşünülebilir. Çünkü maddelerin lafzında ‘dil, ülkü ve kültür’ birliği ideali yazılı değildir!

Hükümet sistemleri ve demokratikleşme konulu diziye, ‘yurttaşlık’ ara başlığına ilişkin üçüncü yazıyla devam ediyorum. Bir sonraki, son yurttaşlık yazısı olacak.

Kurtuluş Savaşı sürerken, I. Meclis tarafından 20 Ocak 1921’de (eski takvimle 1337) bir anayasa, Teşkilat-ı Esasiye Kanunu (no.85) kabul edildi. Kuruluş halindeki devletin ilk anayasası.

Devlet memuriyetinde, yargıda, TSK subayları içinde vs. neden gayrimüslim yurttaş yok? Bunu engelleyen nedir? Anayasa’daki hükmün lafzı mı? Öyle ya, eşit yurttaşlar değil miyiz! Bu ‘hukuksal’ bir sorun mu? Bırakalım hukuku, sizce bu bir ‘sorun’ mu?

Peki anayasalardaki yurttaşlık tanımı toprağımızda neden bir ‘sorun’ haline geldi? Kökeni nedir?

Elitistmiş şuymuş buymuş, hadi oradan, geçin bu zırvaları. Emek, emek, emek. Alın teri. Çaba. Hak etmek. Hak etmek. Emek harcayıp hak eden onca insan gibi.